สามร้อยแปดแปดแปด

พอผู้ช่วยของเจมส์มาถึงโรงแรมอีกครั้ง ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขามาเพื่ออะไร ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มสุภาพเช่นเคย แต่คราวนี้มันแฝงไปด้วยความหนักอึ้งบางอย่างที่ฉันเองก็บอกไม่ถูก

“คุณนายแลงคาสเตอร์” เขาเอ่ยเสียงเบา ราวกับระวังไม่ให้รบกวนความเงียบระหว่างเรา “คุณแลงคาสเตอร์ให้ผมมารับคุณกับลูกสาวกลั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ